Documentaire videokunst
Een voetbalwedstrijd, een rebellenleger, schoolkinderen die naar een schilderij kijken: een kunstenaar kan over de meest uiteenlopende verschijnselen een video maken. Omdat het hem fascineert, of omdat hij er een bepaald idee mee kan verbeelden. Het soort video’s waarbij een kunstenaar een gebeurtenis uit de werkelijkheid filmt, zonder te ensceneren of er zelf in te spelen, lijkt nog het meest op een documentaire. Maar ze zijn vaak heel anders dan de documentaires die je op TV ziet.
Interview met Olof van Winden
Olof van Winden (1976) is sinds 2011 directeur van het Nederlands Instituut voor Mediakunst, kortweg NIMk. Het instituut ontstond in 1993 uit de samenvoeging van twee organisaties: Montevideo (opgericht in 1978) en Time Based Arts (opgericht 1983). Van Winden geeft een inkijkje in de wereld van ‘kunst met een stekker’.
Tussen fictie en werkelijkheid
In een schilderij kun je één moment vangen. In een video kun je gebruik maken van het verloop van de tijd, zodat er een verhaal ontstaat. De verhalen die kunstenaars als Yael Bartana en Aernout Mik vertellen in hun video’s zijn (grotendeels) fictie. Ze gebruiken acteurs en bouwen decors. Met hun video’s, die de werkelijkheid vaak heel dicht benaderen, stellen ze kritische vragen over de wereld waar we in leven.
Video en performance
Sommige kunstenaars gebruiken video om zichzelf te filmen tijdens performances. Zo blijft er van de eenmalige uitvoering een opname bestaan, die over de hele wereld vertoond kan worden. Bij dit soort kunstwerken is de video dus geen doel op zich, maar is het een document van de performance.
